بسم الله الرحمن الرحیم
یکسال است که برنامه ریزی میکنم و در بهترین حالت دو هفته توانسته ام برنامه ام را اجرایی کنم. مدام به خودم گفته ام که خسته نشو. ادامه دادم. برنامه هایم را سبک مینویسم. بعضی روزها از پیش برنامه ریزی نکردم و لحظه به لحظه برنامه ریزی کردم. اما باز شرایط به حالتی در میآمد که همین برنمه لحظه به لحظه هم نمیتوانستم اجرا کنم. در واقع یعنی جایی برای کارهایی که دوست داشتم انجام بدهم باقی نمیماند. باز به خودم میگفتم خسته نشو الهام. پوشه مقاله ها را مرتب کردم. تصمیم گرفتم کم کم بخوانمشان. از اول سنگ بزرگ برنداشتم که مثلا در مدت یک هفته سه چهار مقاله بخوانم. کمتر گوشی به دست گرفتم و گفتم مطالعه میکنم. آهسته اما پیوسته. اما یک وقتهایی با واقعیتهای خودم باید کنار بیاییم. مثل امشب:
بعد از نماز مغرب و عشا، لب تاپ را روشن میکنم. مینشینم مقاله بخوانم. از 34 صفحه، چهارده صفحه را تا الان که دارم این متن را مینویسم خوانده ام. در مدت خواندن این چهارده صفحه، چهار مرتبه از پشت لب تاپ بلند شده ام و کاری انجام داده ام.
در همین لحظه (ساعت 19:30 روز یکشنبه 19 آبان 98) متوجه شدم به مرحله ای رسیده ام که باید با لبخند به خودم بگویم: دور آرزوی درس خواندن و کار پژوهشی انجام دادن را هم خط قرمز بکش و خودت را خلاص کن».
اندفعه هم اگر یک نفر برایم از زندگی آدمهایی بگوید که در شرایط خاص و ویژه، درس خوانده اند و در نوع خودشان آدمهای موفق و موثری بوده اند، لبخند میزنم و سری تکان میدهم و بی اهمیت از کنار حرفش رد میشوم. دیگر اجازه نمیدهم چنین زندگی نامه ها و سرگذشتهایی ذهنم را درگیر کند و باعث شود از خودم بدم بیاید. اجازه نمیدهم آدمهایی که فقط گوشه ای از زندگی شان را به عنوان داستان انگیزشی!! برایمان روایت میکنند، به من احساس پوچی و بیخود بودن بدهد.
هیچ دو آدمی وجود ندارند که شرایطشان شبیه هم باشد هوش و استعداد، روحیات، شادی و غم و نوع جهان بینی آدمها متفاوت است. این روزها به این تفاوتها خیلی فکر کردم و تسلیم شدم! از این تسلیم شدن هم خوشحالم هم ناراحت. خوشحالم چون آرامم کرده. ناراحتم چون دوست ندارم به حداقلها راضی شوم. امیدورام خیلی زود بتوانم راه حلی برای پارادوکسهای فکریم پیدا کنم.
ام ,هم ,برنامه ,لحظه ,یک ,کنم ,برنامه ریزی ,به خودم ,ام در ,خسته نشو ,از زندگی
درباره این سایت